Στη μελέτη του συστήματος πήξης του αίματος, αυτόο δείκτης καθορίζεται αναγκαστικά. Είναι σημαντικό σε διαφορετικές καταστάσεις. Πριν από τη λειτουργία, όταν προετοιμάζεται για τοκετό, με καρδιαγγειακές και φλεγμονώδεις ασθένειες στο αίμα, προσδιορίζεται πάντα το ινωδογόνο. Ο κανόνας του δεν είναι ο ίδιος για τους ενήλικες και τα νεογέννητα. Για τις εγκύους, το ανώτατο όριο είναι πολύ υψηλότερο. Αλλά θα ασχοληθούμε με τους κανόνες λίγο αργότερα. Πρώτον, ας μιλήσουμε για το τι είναι γενικά το ινωδογόνο.
Με τη χημική του δομή, είναι πρωτεΐνη. Ονομάζεται επίσης παράγοντας πήξης Ι. Συμμετέχει στο τελικό στάδιο της πήξης του αίματος, δηλαδή στον σχηματισμό θρόμβου αίματος. Σε ένα υγιές άτομο το ινωδογόνο στο αίμα είναι παρόν σε μια διαλυμένη κατάσταση.
Στην περίπτωση ενεργοποίησης του συστήματος πήξης, στο πρώτο στάδιο, σχηματίζεται θρομβίνη υπό την επίδραση ενός αριθμού άλλων παραγόντων πήξεως.
Στο δεύτερο στάδιο πήξης, ινωδογόνοη επίδραση της θρομβίνης διασπάται και μετατρέπεται σε αδιάλυτο ινώδες, το οποίο χρησιμεύει ως βάση του θρόμβου αίματος, θρόμβου. Η διακοπή της αιμορραγίας συνδέεται με αυτήν. Ως εκ τούτου, το νόημα που έχει το ινωδογόνο για το σώμα γίνεται σαφές. Ο κανόνας αυτής της ουσίας για ένα ενήλικα υγιές άτομο αντιστοιχεί σε 2-4 g / l. Στα νεογέννητα, ο κανόνας είναι μικρότερος - 1,25-3 g / l. Αλλά κατά την εγκυμοσύνη, αυξάνεται στα 6 g / l. Αυτό είναι κατανοητό. Εξάλλου, το σώμα της γυναίκας είναι έτοιμο για τοκετό, το οποίο συνδέεται πάντα με αιμορραγία. Έτσι, αποδεικνύεται ότι ο κανόνας του ινωδογόνου στο αίμα δεν είναι ο ίδιος για όλους. Για τις εγκύους, είναι πολύ υψηλότερη.
"Ναι, αλλά από πού προέρχεται;" ρωτάτε. Αποδεικνύεται ότι αυτός ο παράγοντας πηκτικότητας σχηματίζεται στο ήπαρ και στα κύτταρα του δικτυοενδοθηλιακού συστήματος. Επομένως, για τις ηπατικές νόσους, για παράδειγμα, σε σοβαρή ηπατίτιδα ή κίρρωση, το ινωδογόνο, του οποίου ο κανόνας δεν είναι μικρότερος από 2 g / l, μειώνεται μερικές φορές σε πολύ μικρά ψηφία. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε διάφορες αιμορραγίες, αιμορραγίες στο δέρμα και τους βλεννογόνους. Η πρόσληψη ορισμένων φαρμάκων (ανδρογόνα, αναβολικά) μπορεί επίσης να μειώσει το επίπεδό τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχουν συγγενείς διαταραχές του σχηματισμού του παράγοντα Ι. Αυτό ονομάζεται θυρεοειδής ή υποφρινογενεμία.
Μία απότομη μείωση του ινωδογόνου παρατηρείται ότανη δεύτερη τρίτη φάση του συνδρόμου της απευαισθητοποιημένης ενδοαγγειακής πήξης. Αυτή η σοβαρή παθολογική κατάσταση, η οποία συχνά οδηγεί σε βαριά αιμορραγία, συνδέεται με το σχηματισμό θρόμβων ινώδους διασκορπισμένων μέσω μικρών αγγείων. Υπάρχουν τόσοι πολλοί από αυτούς που εξαντλούνται τα αποθέματα ινωδογόνου. Η οξεία ινωδόλυση, διαδικασία που συνδυάζεται με αυξημένη διάλυση ινώδους, συνοδεύεται επίσης από μείωση του ινωδογόνου. Μειώνεται με χρόνια μυελογενή λευχαιμία, με ανεπάρκεια στο σώμα των βιταμινών Β12 και C.
Με ορισμένες ασθένειες, αντίθετα, σημειώνεταιαυξημένο ινωδογόνο. Η μέγιστη τιμή αυτού του συντελεστή πήξης είναι 4 g / l. Αλλά με τους ρευματισμούς, τις μολυσματικές ασθένειες, τις φλεγμονώδεις διεργασίες, τις ογκολογικές παθήσεις, τις καρδιακές προσβολές και τις θρομβώσεις, το επίπεδο του παράγοντα Ι μπορεί να αυξηθεί κατά 1,5-2,5 φορές. Το ινωδογόνο ονομάζεται επίσης πρωτεΐνη της οξείας φάσης, καθώς η άνοδό της συνοδεύει οξείες φλεγμονώδεις ασθένειες. Αυξάνει το επίπεδο αυτής της πρωτεΐνης στο τραύμα, λαμβάνοντας από του στόματος αντισυλληπτικά και οιστρογόνα, μετά από χειρουργική επέμβαση.
Υπάρχουν στοιχεία ότι ένα υψηλό επίπεδοτο ινωδογόνο μπορεί να προηγηθεί της εμφάνισης των εγκεφαλικών επεισοδίων και των καρδιακών προσβολών. Κατά τη διάρκεια της έρευνας βρέθηκε σαφής σχέση μεταξύ αυτών των ασθενειών και του προηγούμενου ανυψωμένου επιπέδου.
Για να καθορίσετε το επίπεδο ινωδογόνου, πρέπει να περάσετε αίμα από τις φλέβες με άδειο στομάχι. Το αίμα λαμβάνεται σε δοκιμαστικό σωλήνα με αντιπηκτικό.
</ p>>
